Bezoek Odanadi oktober ’12

Scrol omlaag voor de nieuwste foto’s, filmpjes en nieuws!

Blog 1: 27 september 2012

We gaan naar Odanadi!

Nog even en dan vertrekken we naar India om een bezoek te brengen aan Odanadi. Als je het leuk vindt om op de hoogte te blijven van onze belevenissen, kijk dan regelmatig op onze website; via deze blog houden we je op de hoogte van wat we meemaken, wie we ontmoeten en wat we er doen. Voor wie ons nog niet kent, stellen we ons graag even voor.

Even voorstellen

Natasja van der Lelij is de initiatiefneemster en voorzitter van Odanadi Nederland. Nadat zij in 2008 een aantal maanden als vrijwilligster bij Odanadi woonde en werkte, zag zij dat Odanadi belangrijk werk doet en dat er grote behoefte is aan structurele inkomsten om het project draaiende te houden. Eenmaal terug in Nederland heeft zij de Nederlandse Stichting opgezet. Natasja werkt in het dagelijks leven als sociaal pedagogisch hulpverleenster. Die kennis en ervaring kan ze in India goed gebruiken. Yvonne van der Lelij is – de naam verraadt het al een beetje – de moeder van Natasja en minstens zo betrokken bij Odanadi. Ook zij is al eerder bij Odanadi geweest en zet zich hier in Nederland hard in om fondsen te werven. Yvonne werkt als huisartsassistente en is de penningmeester van Odanadi NL. Zij zorgt ervoor dat al het ingezamelde geld rechtstreeks naar Odanadi gaat. Jacqueline Blase is sinds een jaar betrokken. Via twitter kwam zij met Odanadi in contact en voelde zich meteen zo aangesproken door het project dat zij aanbood de handen uit de mouwen te steken. Sinds kort is zij de secretaris. Zij werkt verder als adviseur patiëntencommunicatie in een groot ziekenhuis. Voor haar is het de eerste keer dat zij Odanadi (en India!) bezoekt.

Voorbereidingen

Inmiddels zijn de voorbereidingen voor onze reis al in volle gang en we verheugen ons wederzijds op de ontmoeting (het spreekt voor zich dat we dit bezoek op eigen kosten doen). Eind augustus zijn we met z’n drieën naar Den Haag gegaan om ons visum te regelen. Gelukkig is dat allemaal goed verlopen en hebben we inmiddels onze visa binnen! De rupees zijn besteld, de klamboes liggen klaar en we zijn ingeënt… We vliegen met Lufthansa eerst naar Frankfurt en van daar met een rechtstreekse vlucht naar Bangalore. We hebben aan Lufthansa gevraagd of we – omdat we een NGO zijn – gratis kilo’s mee mogen nemen. Dat zou mooi zijn, want dan kunnen we ook nog spullen uit Nederland meenemen die de kinderen daar goed kunnen gebruiken. We denken bijvoorbeeld aan kleding maar ook aan  speelgoed. Jammer genoeg kregen we bericht dat dit niet kan. Daar moeten we dus nog iets anders op bedenken. We denken erover na om ‘Vriendenboekjes’ te laten maken met het logo van Odanadi erop, die we aan de kinderen kunnen geven. En dat is natuurlijk niet zomaar. Bij Odanadi verblijven kinderen voor langere, maar ook voor kortere tijd.  Tevens zijn er vrijwilligers en stagiaires die daar voor kortere of langere tijd verblijven. Soms komen deze mensen na verloop van tijd weer eens terug, maar soms ook niet. Deze boekjes kunnen de kinderen dan gebruiken om foto’s in te bewaren en zij kunnen er zelf – maar ook de vrijwilligers – iets in opschrijven. Zo gaan waardevolle contacten niet verloren en blijven op zijn minst mooie herinneringen bewaard. We zijn dus nog op zoek naar een drukkerij die deze vriendenboekjes – als sponsorbijdrage – voor ons wil drukken!

Vol programma Zoals het er nu uitziet staan ons twee volle maar boeiende weken te wachten. Van 7 – 21 oktober a.s. reizen we zelf af naar Odanadi om het project met eigen ogen te bekijken en door te praten over ontwikkelingen en toekomstplannen bij Odanadi. We logeren bij Parashu en zijn familie. Parashu is een van de initiatiefnemers van Odanadi.

Met de kinderen gaan we onder meer een project doen over gezondheidsvoorlichting en hygiëne. Natuurlijk brengen we een bezoek aan het jongenshuis dat momenteel gebouwd wordt. Veel van de donaties die we hebben ontvangen, zijn naar de bouw van het jongenshuis gegaan.We gaan verder nog met de kinderen mee naar hun school, voeren gesprekken met de huismoeders  en  met degenen die de telefonische hulplijn bemensen. Misschien lukt het ons nog om een rechtszaak tegen een of meerdere mensenhandelaren bij te wonen. Wat ons ook bijzonder lijkt is een bezoek aan een zogeheten ‘tribal community’ in de omgeving van Mysore waar Parashu ons mee naar toe wil nemen. Dit is een kleine gemeenschap die nagenoeg afgesloten leeft van de ‘bewoonde wereld’ en waarvoor we dieper de bossen in moeten om hen te bereiken.  De vrouw van Parashu, Rani, heeft hun vertrouwen gewonnen en geeft de kinderen zelfs af een toe les.

Tijdens ons bezoek aan Odanadi willen we de kinderen graag een onvergetelijk dagje uit bezorgen. De meeste kinderen komen behalve op school namelijk nauwelijks ergens anders. Natuurlijk hebben we al nagedacht hoe die dag eruit zou kunnen zien. De vrouw van Odanadi’s initiatiefnemer Stanly, is betrokken bij een project dat V-Care heet (Vision for Culture, Arts and Research Enhancement). Een project dat culturele zomer- en winterkampen organiseert voor kwetsbare kinderen uit omliggende dorpen. Kinderen die door tal van oorzaken vroegtijdig hun school hebben verlaten. Alle activiteiten/workshops hebben onder meer als insteek om kinderen sterker/weerbaar te maken. In oktober organiseren zij een winterkamp o.l.v. een gerenommeerd theaterproducent. Als we met de kinderen een dag naar dit culturele kamp kunnen gaan, dan mogen ze met alle workshops meedoen. Het kamp ligt in een mooie natuurlijke omgeving; aan het einde van de dag willen we dan graag afsluiten met een picknick omdat we weten dat ze dit geweldig leuk vinden.

Omdat we onze structurele donorgelden hard nodig hebben voor de verdere bouw en inrichting van het jongenshuis en om de structurele kosten van Odanadi te kunnen dekken, zijn we eigenlijk op zoek naar extra inkomsten om deze dag met de kinderen mogelijk te maken. Om die reden willen we vragen of je éénmalig bereid bent om ons een gift te schenken zodat we het vervoer (2 bussen) en eten voor in totaal 90 personen (kinderen en begeleiders) kunnen betalen. Mogen we op jouw steun rekenen? Je zou er ons – maar vooral de kinderen – een enorm plezier mee doen. Je kunt jouw gift overmaken op bankrekeningnummer 1279.48.988 ten behoeve van Stichting Odanadi NL te Brielle o.v.v. ‘extra gift’. Tot zover ons eerste blog. We hopen dat je het leuk vindt om op deze manier op de hoogte te blijven. En attendeer gerust ook anderen op Odanadi; als kleine organisatie is het niet altijd gemakkelijk om aandacht te krijgen en een groter publiek te bereiken. Dus deel dit blog gerust met mensen die je kent, mail het door of deel het via twitter. Alle aandacht is meer dan welkom!

Blog 2 : 08 oktober 2012

Natasja en Yvonne: “Na een vlekkeloze vliegreis en 4 uur durende reis  naar Mysore aangekomen bij Parashu en Rani’s huis. Hartelijk ontvangen door Rani met eten en koffie en bijgekletst. Wat een vooruitgangen bij haar project met de tribal kinderen! Een huisje gebouwd om les te geven en er is een weg aangelegd naar het afgelegen dorp. Ondanks dat het al laat in de middag was , waren we niet te houden om toch nog even naar Odanadi te gaan. Heerlijk om de meiden vanuit vorige bezoeken weer te zien . Geweldig dat veel kinderen zich nog kleine details konden herinneren van het bezoek van 2 jaar geleden. Rashmi die ons dolenthousiast en liefdevol een knuffel komt geven, Chinni en Shabana die vragen of wij hun naam nog wel weten. Jahnavi die ons  vertelt dat ze nu zo hard werkt voor haar studie en dat de band met haar familie is hersteld, Palawi die niet kan praten maar een vrolijke blik van herkenning laat zien, Shruti en Yiothi die nu vertellen dat zij bij Odanadi werken als huismoeder en sociaal werker en al het andere personeel waarmee een hoop valt bij te praten. Ook een hoop nieuwe kleine kinderen gezien en 2 innieminnie baby’s met moeders die eigenlijk zelf nog kind hadden moeten zijn. Ogen en oren tekort om iedereen de aandacht te geven die zij verdienen. Stanly en Parashu (directeuren) maken aan het einde van de middag en avond alle tijd om bij te praten en ervaringen uit te wisselen.  Het uitje is al gepland, we gaan met de kinderen en wat personeel a.s. zaterdag op pad. Maar nu eerst alle indrukken laten zakken, morgen weer een dag!

Jacqueline: “Wat een ongelooflijke indrukken heeft dit land op zijn eerste dag al op mij gemaakt. Na inderdaad een vlekkeloze reis kwamen we ’s nachts om half een aan. Buiten het vliegveld Bangalore, stonden de taxichauffeurs  4 rijen dik achter elkaar, allemaal met bordjes in hun handen om de juiste passagiers te vinden. Gelukkig hadden we onze chauffeur snel gevonden die ons naar een hotel bracht. En na een korte nacht, gevolgd door een heerlijk ontbijt met vers fruit en {pittige!} masala dosa,  konden we ’s morgens door naar Mysore. De weg erheen was een belevenis op zich want de weg waarover we reden is werkelijk van iedereen. Auto’s, riksja’s, voetgangers, scooters, ossenkarren en losse koeien. En ik vroeg mij af of iemand nog weet welke van de honderden toeters voor hem bedoeld was. ’s Middags bij Odanadi was vooral voor mijn reisgenoten Yvonne en Natasja een feest van herkenning. Al snel kwamen de kinderen, groot en klein, naar me toe “hello sister, what’s your name?” om mij vervolgens meteen mee te nemen  op een rondleiding  door hun huis, elkaar verdringend om aan mijn hand te lopen. De twee pasgeboren baby’s maakten veel indruk, één ervan is zo klein en ziet er zo kwetsbaar uit. In het ziekenhuis waar ik werk zou het kindje waarschijnlijk op de afdeling Neonatologie liggen.  De veel te jonge moeder staat erbij en glimlacht naar me met een ietwat afwezige blik. ’s Avonds begint het flink te regenen. En dat is welkom hier. Er is zo weinig regen gevallen in het afgelopen seizoen, dat er problemen zijn met het water. Het is een ingewikkeld verhaal, dat te maken heeft met de wateropslag/verdeling waardoor er meer water naar de nabijgelegen provincie Tamil Nadu gaat en niet naar Karnataka. Er zijn daarom nogal wat demonstraties zo her en der. We sluiten de dag af met een gigantisch onweer en van Parashu hoorden we dat het veertien jaar geleden is dat het zo hard geonweerd heeft. De stroom heeft het inmiddels begeven.

Blog 3: 09 oktober 2012

Na het stevige onweer van de afgelopen nacht toch goed kunnen slapen en de ochtend begonnen met een ontbijt in de tuin naast het gastenverblijf waar we overnachten. Op tafel staat een klein potje met jasmijnbloemen en er brandt wierook. We eten heerlijk gekruide couscous (de pittige pepers schuiven we voor nu maar even terzijde) en ook de guave ontbreekt niet.

Na het ontbijt naar Odanadi waar we weer hartelijk ontvangen worden. We nemen even de tijd om met de oudere meisjes te praten. We vragen hen wat hun dromen zijn voor later en één meisje vertelt dat ze graag lerares wil worden. Dat komt goed uit want we vertellen haar dat ze meteen met ons mag oefenen om ons Kanada (de taal die alleen in de provincie Karnataka gesproken wordt) te leren en die uitdaging wordt in dank en met heel veel plezier aangenomen. Van een ander meisje  (ongeveer 3 jaar geleden opgevangen door Odanadi) horen we dat ze nu voor Odanadi werkt en daarmee verdient zij 1000 roepies (=16 euro) per maand. Ze is diegene die gasten ontvangt en bijhoudt of alle kinderen uit school thuiskomen. Er is een spaarrekening voor haar geopend en daar gaat al het geld heen, voor later!

Dan worden we weggeroepen; de directeuren hebben 3 mensen op bezoek van de ‘Child Protection Unit’ en willen hen graag aan ons voorstellen. Zij onderzoeken de schrijnende zaken op het gebied van geweld tegen kinderen, vergelijkbaar met de kinderbescherming in Nederland en rapporteren dat aan Parashu die ook betrokken is bij de Child Wellfare Committee. Deze besluit dan op basis van de onderzoekgegevens en eigen gesprekken wat er moet gebeuren. Parashu vertelde dat mensen vaak denken in termen van straffen, terwijl hij veel meer uitgaat van “don’t punish but help to improve” omdat je daarmee op de lange termijn een veel stabielere omgeving kunt creëren. Dezelfde ochtend ook nog een goed overleg met vrijwilligers van Odanadi UK, USA en Stanly over hoe we de onderlinge communicatie zo goed mogelijk kunnen regelen.

Na de lunch gaan we nog even bij de twee baby’s kijken; het hele kleine kindje roept veel bezorgdheid op. Het is nog steeds erg suf en we merken dat zij sterk uit begint te drogen; als we het huidje oppakken blijft het ‘staan’, ook was het erg onduidelijk wanneer het baby’tje voor het laatst geplast had. We spreken onze zorgen uit en horen dat de moeder juist die ochtend met het kindje naar de dokter is geweest. Hij heeft wat vitamine gegeven voor de baby en erbij gezegd dat ze het kind goed moet voeden. Later komen we erachter dat ze niet weet hoe dit moet. Ze probeert het wel maar het kindje drinkt niet zegt ze. We overleggen met Parashu of we kunnen helpen en dat stelt hij op prijs. Hij legt ons uit dat het kindje geboren is doordat de moeder verkracht is. We laten meteen gekookt water komen, zout en suiker om het kindje eerst wat extra vocht te geven. Het kleine meisje reageert meteen; met smakkende geluidjes ‘drinkt’ ze de weinige vloeistof van het lepeltje en voor het eerst zien we haar oogjes wijd open gaan. Dan vragen we de moeder of ze haar kindje aan de borst wil leggen. We helpen haar om dat op de goede manier te doen en het kindje begint gulzig te drinken. We zijn er wel door ontroerd. De huismoeder staat er vol bewondering bij te kijken en vraagt of we het haar willen leren en dat doen we maar al te graag, zodat zij de zorg voor de moeder en de kleine baby op zich kan nemen. We hopen dat het kleine meisje het redt, dat haar moeder zich met haar verbonden kan gaan voelen, en haar misschien zelfs wel een naam wil gaan geven.

Blog 4: 10 oktober 2012

Vanmorgen zijn we, na een check up bij de baby, naar de opening van V-Care geweest, een project van Kumundini (de vrouw van Odanad’s directeur Stanly). Het is een cultuurproject voor kinderen die vroegtijdig school verlaten. De weg erheen was prachtig; we reden langs schitterende rijstvelden, door authentieke en kleurrijke dorpjes met evenzo kleurrijke inwoners. Voor ons reed een oude man op een brommertje en achterop een soort grote zinken emmer. Het bleek de ijscoman te zijn. De kinderen verdringen zich om ons heen en roepen om beurt “what’ your name” en poseren maar al te graag voor het fototoestel. We kunnen er niet lang blijven want er is werk te doen bij Odanadi.

Als we daar aankomen gaan we natuurlijk even bij het kleine baby’tje kijken. De moeder lijkt blij ons te zien. Het lijkt erop dat het kleine meisje wat meer voeding gekregen heeft. We schrikken daarom des te meer als ze wil dat wij haar kindje meenemen. Als we dit met Parashu bespreken vertelt hij dat er al over gesproken is om het kindje ter adoptie aan te bieden.  Maar vooralsnog wordt geprobeerd of de moeder zelf de zorg voor haar kindje op zich kan nemen. In ieder geval heeft ze vertrouwen in ons en neemt ze onze raad ter harte. De reden waarom is minder; ze vertrouwt ons omdat we blank zijn…

In de middag brengen we een bezoek aan het jongenshuis dat in aanbouw is. Het is geweldig om te zien hoever de bouw al gevorderd is en de jongens laten ons vol trots en pure blijdschap het hele huis zien. Er moet nog wel veel gebeuren; een aantal vloeren moet aangelegd worden en daarna moet het hele  huis nog ingericht worden. Een gedeelte van de donaties die we het afgelopen jaar ontvangen hebben zijn naar de bouw van dit huis gegaan en we zien nu met eigen ogen hoe goed dit geld besteed is. Parashu vraagt aan de jongens om zich allemaal nog even voor te stellen aan ons en dat doen ze gedisciplineerd. We krijgen ook een groot schrift waarin we onze naam moeten opschrijven; ze houden allemaal keurig bij wie wanneer bij het huis komt. Dan komt een van de jongens met een plastic zak aan, hij heeft een grote uiterst giftige schorpioen gevonden en vraagt of wij hem willen zien. Dat willen we natuurlijk wel. De schorpioen wordt losgelaten, onder toeziend oog van Parashu en tot groot vermaak van de jongens!

Indrukwekkend ook is het verhaal van de architect van het jongenshuis, K.T. Prasad. Hij (tevens trustee van Odanadi) is meegekomen om de voortgang van de bouw te controleren want daar zijn strenge voorschriften voor. De directeuren hebben hem jaren geleden benaderd voor het ontwerpen van het meidenverblijf. Toen hij kennis maakten met de organisatie’s visie en de kinderen besloot hij dat hij het gratis wilde doen. Echter op 1 voorwaarde; dat hij het zodanig mocht ontwerpen dat het huis net zo comfortabel zou worden als zijn eigen huis.  Een gedreven man, die een unieke samenwerking heeft gevonden met de evenzo gedreven Stanly en Parashu.

Vandaag is het Noralie’s laatste dag in India. Zoals jullie hebben kunnen lezen in de nieuwsbrief heeft zij de afgelopen maanden diverse belangrijke activiteiten met de kinderen gedaan, denk aan ‘ inner beauty’  en Hygiene lessen en deelname aan de streetplays. Tijdens haar afscheid was haar populariteit onder de kinderen duidelijk zichtbaar. Ze vertelt dat ze Odanadi heeft ervaren als een organisatie die zeer goed werk doet. Ze komt graag nog eens terug. Vannacht vliegt zij terug naar huis.

Later in de middag  doen we weer een check up bij de baby. Twee andere vrijwilligers hebben haar die middag geholpen met voeden. Wij zijn nu weer aan de beurt. Baby is veel minder suf en heeft geplast!

’s Avonds eten we zoals gebruikelijk bij Parashu en zijn vrouw Rani. Ook hun twee dochters zijn erbij en praten honderduit. Voor we het weten wisselen we Indiase en Nederlandse spelletjes uit en met veel plezier leren zij van ons ‘pinkelen’.  Moe maar voldaan laten we deze dag achter ons en gebruiken de nacht om onze indrukken weer een plaats te geven.

Blog 5: 11 oktober 2012

Vandaag waren we van plan om de hele dag bij Odanadi door te brengen. Maar dat liep toch wat anders dan verwacht. De kleine baby baarde ons nog teveel zorgen en na overleg met de huismoeders is besloten dat wij met haar naar het ziekenhuis gaan. Het ziekenhuis wordt gebeld dat we eraan komen en de riksja wordt besteld.  Behalve de moeder van het te kleine kindje gaat ook de andere jonge moeder mee omdat zij het ziekenhuis kent. En daar gaan we (Yvonne, Jacqueline), 2 jonge moeders met 2 kleine baby’s in een riksja van Hootagalli (het dorp waar Odanadi gevestigd is) naar Mysore; een rit van een klein half uur. Het ziekenhuis ziet er aan de buitenkant groot en indrukwekkend uit. Rondom is het een drukte van belang, verkopers proberen hun waar aan de man te brengen en in de tuinen voor het ziekenhuis liggen mensen te slapen.. We lopen naar binnen en gaan naar de ‘new born unit’. Aangekomen in een lange kale gang zitten op de grond zo’n 15 vrouwen die ons vol belangstelling volgen. We lopen naar het kleine kantoortje ernaast; er staan nog een paar moeders voor ons. Eenmaal aan de beurt, vraagt de vrouwelijke arts waarvoor we komen. We vertellen haar dat we ons zorgen maken over de baby en geven het aan haar. Ze legt het kindje op de weegschaal en al snel blijkt dat zij sinds de geboorte, een week of drie geleden, zeker een kilo is afgevallen. Ze twijfelt geen moment en zegt dat ze de baby gaat opnemen. We zijn blij met deze doortastendheid. De moeder moet  ook blijven, zij moet paraat zijn als het kindje gevoed moet worden. Ze nemen het kindje mee naar een andere ruimte. We vragen of we mee mogen maar dat mag niet, we moeten wachten. Na een paar minuten komt ze terug met twee buisjes bloed en op een afgescheurd stukje papier schrijft ze wat er onderzocht moet worden en vertelt ons dat we het naar het laboratorium moeten brengen. Ze legt kort uit dat we daarvoor naar buiten moeten, eerst rechts, tot aan de rotonde, dan links en dan zien we het vanzelf. Een van ons blijft bij de moeder, de ander brengt het bloed weg. Bij het laboratorium wordt alles snel geregeld. Het kost 390 rupees en 4 uur later kunnen we de uitslag ophalen. Mijn  oog valt op de vele A4-tjes die aan de muren hangen. Er staat “If you see any staffmember using a mobile telephone without attending to the patients, please tell the doctor immediately!”. Dat is er wel een om te onthouden en mee naar huis te nemen!  Terug in het ziekenhuis hebben we nog steeds volop belangstelling van alle moeders; ze willen allemaal op de foto en  lachen ons breed toe. Als een man met grote tassen langskomt en etenswaar verkoopt, kopen we een paar rollen biscuits en delen ze uit onder de vrouwen. Ze nemen het in dank aan; we maken veel vriendinnen deze middag. Het is bijzonder om te merken dat hoewel we elkaar  niet verstaan,  we elkaar wel begrijpen. Soms door drukke gebaren, soms door een enkele blik. Aan het einde van de dag is de uitslag bekend; de bloedwaarden zijn in orde, wel is het kind erg uitgedroogd. Ze heeft inmiddels een infuusje gekregen. Ondertussen is een van de huismoeders van Odanadi ook naar het ziekenhuis gekomen om de nacht samen met de jonge moeder daar door te brengen en dat betekent dat wij weer naar huis kunnen.  En voor de tweede keer die dag nemen we de Riksja, redelijk moe en met een moeder en baby minder ‘aan boord’ maar wel tevreden omdat we weten dat het kindje de zorg krijgt die ze nu even nodig heeft. En nu snel naar Natasja die vandaag bezig geweest is met het plannen van het uitje met de kinderen. Het eerste plan was om met de kinderen naar het V-Care Culturele kamp te gaan. Toen dat verder uitgewerkt moest worden bleek dat er voor zoveel kinderen tegelijk onvoldoende plaats was en dus moesten de plannen gewijzigd worden.

Aanstaande zaterdag gaan we met in totaal 85 jongens en meisjes inclusief begeleiding naar 3 mooie plekken in Karnataka. We hebben eerst nog overwogen om naar het strand te gaan in Mangalore. Er zijn hier geen zwembaden of pretparken in de buurt zoals je dat in Nederland hebt. Maar dat plan bleek te ambitieus;  Mangalore is namelijk minimaal 6-8 uur reizen (in totaal dus 16 uur in de bus) en met een groot aantal hele kleine kinderen  die ook nog eens niet kunnen zwemmen. Het plan dat er nu ligt valt in goede aarde. Daarbij zijn de kosten een stuk minder, waardoor we volgende week nog ruimte in het budget hebben voor andere activiteiten of benodigdheden. Het is echt geweldig dat zoveel mensen een bijdrage hebben geleverd zodat we dit met de kinderen kunnen gaan doen.

Om 5:30u moet iedereen paraat staan. Er zijn teamindelingen gemaakt zodat we alle kinderen goed in de gaten kunnen houden. Drinken en snacks zijn gekocht. We gaan naar Sravanabelogola  , Bellur, Halebedu, en Hassana. Onderweg zullen we een mooie plek bij de rivier uitzoeken om te ontbijten. Dan stoppen we in Sravanabelogola . Deze plek is bekend om een enorm  beeld op de berg. Om bij het grote beeld te komen moeten we de berg beklimmen. Boven op de berg kunnen we spelletjes doen en lunchen. Daarna gaan we naar andere plekken met mooie historische tempels en stoppen we als we wat leuks zien. Op de terugweg naar Mysore eten we nog ergens wat en dan sluiten we de dag hopelijk tevreden af.

Tijdens de voorbereidingen van het uitje valt de betrokkenheid en het kwalitatief goede werk van de huismoeder op. Ze neemt initiatieven, ondersteunt en coördineert vrijwilligers en ligt goed bij de kinderen. Een groot verschil in vergelijking met de vorige huismoeders. Wat een vooruitgang!  Een hele geruststelling!

Blog 6: 12 oktober 2012

Vandaag was wederom een drukke dag vol indrukken. In het ziekenhuis hebben we de baby en de moeder bezocht. Het baby’ tje heeft een slechte nierfunctie. Moeder en baby moeten waarschijnlijk nog 8-10 dagen in het ziekenhuis blijven. Tijdens een kort bezoek aan de markt genoten van de heerlijke geuren en kleuren. Daarna 4 uur geprobeerd geld te pinnen bij zo’n 20 verschillende banken. Uiteindelijk succes behaald in een nabijgelegen dorp.

Voor onze trouwe volger, morgen zijn we laat terug van het uitje met de kinderen dus de volgende blog zal zondag of maandag online verschijnen.

Blog 7: 13 oktober 2012

Na een kort nachtje om 5:30 paraat bij Odanadi. Daar is het een drukte van belang. Bij de ingang zitten de jongens van het jongensverblijf al verheugd te wachten. Eén van de jongens onder hen is nog even in het zonnetje gezet. Hij heeft namelijk de kans gekregen om in een echte film te spelen. Een film die gaat over het leven van een beroemd persoon uit de Dalit gemeenschap (oftewel de untouchables). Aanstaande donderdag komt de film uit.

Alle meiden zijn druk bezig met hun uiterlijk. Ze hebben allemaal nieuwe nette kleding gekregen en tonen dit met pretoogjes. Als we ze complimenteren dat ze er zo mooi uit zien stralen ze helemaal. Vervolgens moest iedereen met zijn of haar team gaan staan. Ieder team met 7-10 kinderen heeft één leider (personeel), een vrijwilliger en een leider onder de meisjes. Afgesproken is dat voor, na en tijdens een activiteit de kinderen worden geteld door de leiders, om te voorkomen dat we iemand kwijtraken. Bij de kleinste kinderen schrijven we het mobiele nummer op hun onderarm.

Vervolgens vertrekt ieder team naar de bus. Weliswaar iets later dan gepland, vanwege alle uiterlijke voorbereidingen met clipjes, glitters en vlechtjes. Er is een kleine bus en een grote bus gehuurd. Wij zitten met onze teams in de grote bus. Alleen de busreis is al een belevenis op zich voor de kinderen. De muziek gaat aan en in het looppad is het groot feest. Een enkel klein jongetje zoekt nog even de geborgenheid bij ons op schoot en valt in slaap. De kinderen zijn  gek op muziek, kennen ieder Indiaas nummer en zingen en dansen met heel hun hart mee. Terwijl we groene rijstvelden met palmbomen passeren, vertelt R. ons dat ze het al heerlijk vindt om naar buiten te kijken. Na een drie uur durende ‘discotrip’ stoppen we in een mooie natuurlijke omgeving om te picknicken. We krijgen allemaal een ontbijtpakketje; ingepakt in krantenpapier, bijeen gehouden met garen. Erin zitten twee heerlijke kruidige soort koeken en rijst met groenten

Met elkaar etend onder een palmboom, zittend op een rots hebben we uitzicht op Shravanabelagola, de plek waar we als eerste stoppen. Voor de oudere meiden is dit een plek van herkenning, zij zijn hier 3 jaar geleden geweest met een fietstocht (cycle jatha). Voor de vele nieuwe kinderen, de kleintjes en de meiden met psychische problemen is het de eerste keer. Er staat ons heel wat te wachten. We moeten een berg beklimmen via een trap met 600 treden. Bovenop de berg staat het grootste, uit één groot blok steen gehouwen beeld in India: Het bahubalu colossus. We vragen ons af hoe de klim zal zijn voor de kleintjes van 4 jaar. Echter boven verwachting zijn zij als eerste boven en vinden het klimmen heerlijk! Yvonne neemt een jonge vrouw, S., onder haar hoede, Zij is erg teruggetrokken en mengt zich nooit onder de andere meisjes. In het opvanghuis ligt zij altijd op bed, gehuld onder een sjaal. Ze heeft psychiatrische problemen, o.a. schizofrenie, en is enkele jaren geleden gered uit een bordeel waar zij 4 jaar heeft gezeten gedurende haar tienerjaren. Destijds lukte het Odanadi om haar te re-integreren en de band met haar vader te herstellen. Echter na een paar jaar trof Parashu haar ’s ochtends bij de poort van zijn eigen huis. Ze had er heel de nacht gestaan, met haar hoofd naar beneden en zonder woorden. Parashu vertelt dat haar vader zelf ook kampt met psychische problemen en dat het voor hem erg lastig is om de zorg voor zijn dochter op zich te nemen vanwege zijn lage intelligentie. Vandaar dat zij nu verblijft bij Odanadi.

Tijdens de verdeling van de teams staat ze, weliswaar mooi aangekleed, ineengedoken in een hoekje met haar hoofd naar beneden. Yvonne neemt de begeleiding van S. op zich. Tijdens de busreis zien we haar voor het eerst af en toe lachen. Wat een beetje buitenlucht, plezier en aandacht kan doen…Het lukt Yvonne om wat contact met haar te krijgen en haar te motiveren om de klim naar boven te maken. Halverwege barst ze in huilen uit. Wat er precies in haar omgaat kan ze aan niemand vertellen. We vermoeden dat het komt omdat beweging emoties losmaakt maar evengoed kan het een diepere oorzaak hebben. Ze wil eerst niet verder naar boven. Echter lukt het Yvonne om haar te motiveren om verder te gaan. Boven aangekomen liet ze een glimlach zien toen ze het uitzicht zag. Alle kinderen, jong en oud, genieten met volle teugen van het uitzicht maar gaan ook in groepjes de omgeving verkennen. Een aantal gaan de tempel binnen en bidden tot hun goden. Van klein tot groot, bekijken met groot ontzag het enorme beeld.

Na een luxe lunch in een restaurant  vertrekken we naar 2 andere mooie plekken. Ook hier genieten de kinderen van klein tot groot, volop. Bijzonder om te zien dat deze kinderen zo genieten van de mooie tempels en de prachtige omgeving en eigenlijk zo blij zijn met weinig. Tussendoor krijgen zij chocolade, chips, fruit en frisdrank. Voor ons zo normaal, voor hen zo bijzonder. De busreis zelf blijft ook een hele attractie. P. een geestelijk gehandicapt meisje waarmee alleen gebarentaal mogelijk is, geniet volop van het dansen met Natasja en blijft herhalen hoe geweldig ze dat vond. Op de terugweg vraagt een meisje; Natasja, ik heb gehoord dat we dadelijk gaan eten voor 100 rupee p.p (1,45 euro), normaal eten we maar voor 40 rupee p.p (60 eurocent), kan dat echt wel?

Na een heerlijk diner, met ijs (!!) sluiten we de dag af met discolichten in de bus. We kunnen terugkijken op een geslaagde, bijzondere dag voor ons allemaal. We willen iedereen uit de grond van ons hart bedanken voor het mogelijk maken van deze geweldige dag!

Blog 8: 14 oktober 2012

Het uitje van gisteren met de kinderen heeft  ervoor gezorgd dat we ‘als een blok’ geslapen hebben en we hadden onszelf een wat rustiger dag beloofd. Maar… alles kan zomaar veranderen want we kregen de kans om vandaag mee te gaan naar de ‘tribals community’, zo’n 70 km hier vandaan. Het is een gemeenschap van mensen die tot de allerlaagste kaste behoren, de ‘untouchables’ of ‘dalits’ zoals zij hier genoemd worden. Rani, de vrouw van Parashu heeft in de afgelopen jaren hun vertrouwen gewonnen en gaat er nu regelmatig heen ; zij geeft de kinderen op een speelse manier les en brengt hen kleertjes en andere benodigdheden. Natuurlijk grijpen we de kans om mee te gaan met beide handen aan.  Voor we de bossen intrekken gaan we naar een vriend van Parashu en diens familie. Zij zijn van een hogere kaste  en komen op voor de belangen van deze gemarginaliseerde gemeenschap. We worden allerhartelijkst ontvangen en krijgen thee en hartige ‘koekjes’. De oudere jongens spreken een beetje engels. Eén van hen wil later ‘engineer’ worden. Hij zit op school en we horen dat hij er geen vrienden heeft, omdat zijn vader opkomt voor de ‘untouchables’. Niemand spreekt tegen hem. De familie verbouwt mais, gember en tabak. Ook hebben ze een paar koeien maar de man vertelt dat een van de koeien twee weken geleden opgegeten is door een tijger!

De dorpelingen uit het naburige dorp zijn erg boos op deze man en hebben hem onlangs beschoten waarbij hij aan zijn arm gewond raakte. Hij heeft er namelijk voor gezorgd dat er een weg aangelegd is naar de tribal community maar sommigen uit het dorp willen deze mensen juist zoveel mogelijk uit de buurt houden en willen geen enkel contact met hen.  Hij gaat met ons mee het bos in; zijn kapmes gaat mee om eventuele obstakels uit de weg te ruimen. Na korte tijd komen we langs de eerste schamele behuizingen en een paar kindjes komen vanuit het niets aanrennen. Ze kennen Rani al en zijn blij haar te zien. De stoet waarmee we onze weg vervolgen groeit gestaag aan. De man neemt ons mee naar een hut waarin een vrouw op de grond zit met een klein kindje op haar schoot.

Bij een open plek aangekomen gaan we op de grond zitten met de kinderen springend om ons heen. Rani heeft de tassen met kleertjes en knuffels bij zich die we haar gegeven hebben en als ze de knuffels gaat uitdelen is het één groot feest; de kinderen springen, lachen, gooien de knuffels in de lucht om ze vervolgens weer op te vangen. Intussen is een enkele moeder erbij komen staan en begroeten ons met een glimlach en een schuchter ‘namastee’. De jongetjes die met ons meelopen plukken de mooiste bloemen en geven ze aan ons. De omgeving is adembenemend mooi en zo puur.

Boven ons pakken de donkere wolken zich samen en in de verte horen we het eerste donderklappen van een naderend onweer.  Als we verder lopen wijst de man ons nog op een drinkplaats van olifanten en iets verderop op het indrukwekkende ‘huis’ van een cobra. Onderweg komen we langs verschillende huisjes en de inwoners staan nieuwsgierig buiten te kijken en we nemen alle vriendelijke blikken en glimlachen in ontvangst. Onze route leidt ons uiteindelijk naar het huisje van Rani dat daar gebouwd is en waar ze de kinderen kan opvangen als het huisje klaar is; het ziet er prachtig uit. Natasje en Yvonne zijn twee jaar geleden ook hier geweest bij deze ‘tribals’ en zijn onder de indruk van wat er in die relatief korte tijd al bereikt is.

Voor we naar huis gaan nodigt Parashu ons uit om mee te gaan naar zijn familie; omdat het Dasara is deze week zijn er verschillende festiviteiten. Vandaag herdenken ze hun overleden voorouders. We gaan eerst naar het huis van zijn broer en ontmoeten zijn moeder. Gezamenlijk rijden we verder naar het grotere huis van zijn neef waar de hele (grote!) familie bij elkaar komt om te herdenken, te vieren en te eten. In een kleine kamer liggen twee stapeltjes met kleding van de overledenen en eromheen staat eten, wordt wierook gebrand en liggen bloemen. Het onweer en de regen is in alle heftigheid losgebarsten en als ook de stroom uitvalt, valt het feest daardoor letterlijk in het water.  We rijden onder barre weersomstandigheden in iets meer dan een uur naar huis. Alweer een dag om niet te vergeten.

Blog 9: 15, 16 en 17 oktober 2012

Afgelopen maandag zijn we even naar Mysore geweest omdat we wat inkopen wilden doen voor onze thuisblijvers. We vragen de riksja-chauffeur om ons in een straat, bij een bepaalde winkel af te zetten. Als we een paar minuten binnen zijn, vraagt de winkelier ons of we de winkel 10 minuten wilden verlaten om daarna weer terug te komen. Want, zo legt hij uit, de riksja-chauffeur staat nog steeds voor de deur en als jullie iets bij mij kopen moet ik hem 20% commission betalen! Het blijkt een ongeschreven wet en we horen dat in Mumbai en Delhi zelfs 30 of 40% gevraagd wordt. Deze percentages zijn vaak al bij de prijs van de winkeliers ingecalculeerd vertelt hij. We gaan dus even naar buiten en lopen nog even de markt op waar we meteen aangeklampt worden door een aantal jonge straatverkopers die goede zaken met ons doen. Iets verderop staat een jongen bij een soort parfumkraam en hij zegt met een grote glimlach tegen ons “hoe gaat het met jou…?”

Uiteraard gaan we nog even langs het ziekenhuis om te kijken hoe het met de baby gaat. De moeder is erg blij ons te zien; ze omhelst ons en kust ons op de wang.  De baby ligt bij haar op de grond en ernaast staat het infuuspompje waarop zij nog steeds aangesloten is. Het kindje ziet er ietsje beter uit; de oogjes wat minder diep in de kassen en haar huidje is al iets veerkrachtiger maar ze is nog lang niet zoals een baby’tje van die leeftijd zou moeten zijn. Toch komt ze misschien deze week naar huis. We blijven een poosje bij haar en beloven haar snel terug te komen.

Op dinsdag is het ‘ouderdag’ op Odanadi; de dag dat de ouders informatie krijgen over het reilen en zeilen op Odanadi en hun kinderen bezoeken en eventueel meenemen om te logeren vanwege de vakantie. De kinderen zonder aanwezige ouders  (21) hebben we in een kleine bus meegenomen naar het V-Care zomerkamp. We hadden nog voldoende budget over van het vorige uitje om dit met de kinderen te kunnen doen.  Behalve de Odanadi-kinderen zijn er ook 120 kinderen uit de omliggende dorpen en daarmee is het een drukte van belang. Het kamp is georganiseerd door Kumundini, de vrouw van Stanly. Het doel van dit kamp is om de meisjes uit dit gebied sterker te maken. Kumundini, professor social work, ontdekte  tijdens haar onderzoek dat in deze regio meisjes nauwelijks buiten het ouderlijk huis komen, bovendien gaan veel van hen niet naar school. Via dit zomerkamp probeert het V Care team, begeleid door een gerenommeerd theater producent, de meisjes via zang, dans en mime, sterker te maken en tevens hun ouders hier actief in te betrekken. Aan het eind van het kamp zal een theaterstuk door de meisjes worden opgevoerd.

Vandaag worden de kinderen geschminkt en dat is nog een hele klus. De meisjes zijn in het begin erg timide en gespannen. Ze durven nauwelijks een bepaald thema of kleur te kiezen. Van het gekietel op hun gezicht moeten zij hard lachen en komen zij wat los. De een wil een tijger worden, de ander een krokodil, weer een ander een stier of een mooie bloem. Daarna krijgen ze een acrobaat-yogales van een zestal  leerlingen van de yoga-lerarenopleiding in Mysore. Er wordt gezongen, mime gespeeld en de middag wordt afgesloten met een spectaculaire trommelvoorstelling. Op de terugweg trakteren we natuurlijk op een ijsje en nog een lekkernij.

Woensdag gebruiken we de ochtend om 1500 Odanadi-kaarten te selecteren voor een bedrijf in Nederland dat deze kaarten graag wil kopen om ze met kerst te gebruiken. Dat bericht is bij Odanadi met gejuich ontvangen want extra inkomsten zijn zo welkom.

In de ochtend hebben we ook nog een leuk gesprek met de assistent huismoeder, Shruti. Sinds bijna 2 jaar werkt zij bij Odanadi als huismoeder. Zij kent de organisatie en de kinderen echter door en door, omdat ze zelf een bewoonster is geweest. We vertellen dat we zien dat er veel bij haar werk komt kijken; de meiden ondersteunen, zorgen voor voedsel, activiteiten regelen, vrijwilligers coördineren, administratie, zorgen dat het huis schoon is, en dat voor 60 kinderen! Ze vertelt dat het overdag geen probleem is, dan is Prahba (huismoeder) er en zijn de meeste kinderen naar school. Echter ’s avonds dan zijn alle kinderen er en is zij alleen. Ze vertelt dat er soms ruzie is en dat het werk op die momenten wel veel van haar vraagt. Volgende maand krijgt het hele team een intensieve training van een aantal weken over het werken met deze doelgroep.

Shruti vertelt ons over de verschillende ziektebeelden van acht meisjes. Ook laat ze ons de medicijnen zien.  Twee meisjes hebben h.i.v. en tbc. Drie anderen krijgen medicijnen voor psychiatrische problemen. Zij worden regelmatig gezien door de psychiater van het regeringsziekenhuis. Ook krijgt een aantal van hen medicijnen vanwege bloedarmoede en epilepsie.

Als laatst vragen we nog naar de “expression box”. Twee jaar geleden was het team bezig met het uitwerken van dit plan. Nu is dit geïmplementeerd. Het werkt als volgt, op de gang hangt een box waarin de meiden briefjes kunnen doen om hun gevoel te uiten, bijvoorbeeld over het personeel, bepaalde regels etc. Tijdens iedere teamvergadering wordt deze box geopend door de directeuren. De briefjes worden stuk voor stuk behandeld en er wordt eventueel een actieplan opgesteld.
In de middag worden we verrast door de toch nog plotselinge terugkeer van de moeder met de kleine baby. Ze huilt en gaat op bed zitten. De dokter heeft  tegen haar gezegd dat ze de baby iedere twee uur moet voeden.  Ze legt haar kindje aan de borst maar heeft er geen aandacht voor. Ze is afwezig, waardoor het kindje de voeding toch niet binnen krijgt. Er wordt een wekker voor haar  geregeld en we tekenen op een vel papier 10 klokken met daarop steeds de voedingstijd. Maar het is niet meer nodig. Ondertussen is ze opgestaan en weggelopen met de baby. Ze geeft het aan Parashu en zegt dat ze het kindje niet wil; ze kan er niet voor zorgen. Dit is niet de eerste keer en Parashu besluit in te grijpen. Na kort overleg wordt besloten het kindje naar een opvanghuis voor baby’s te brengen. Parashu brengt haar erheen en wij rijden mee. Onderweg huilt ze en wij huilen stilletjes met haar mee. Het is hartverscheurend om te zien hoe deze jonge moeder heen en weer geslingerd wordt tussen de latente gevoelens voor het kindje die er wel degelijk zijn en de tegenstand die het bij haar oproept door hoe dit kleine meisje ter wereld is gekomen. Als we bij het opvanghuis aankomen zien we buiten een groot bord op de muur “Please don’t kill your baby, leave it here”.  Eerlijk gezegd was deze angst er wel degelijk; dat ze haar kindje misschien iets aan zou doen. We gaan met elkaar naar binnen en hebben ook een gesprek met de directrice. Wat een hartverwarmende vrouw! Zij vertelt ons dat zij 35 jaar geleden vanuit Amerika naar India gekomen is om dit centrum op te zetten. Ze heeft een gesprek met de moeder en er wordt afgesproken dat ze haar kindje kan zien wanneer ze maar wil en dat we na twee maanden kijken hoe het dan gaat en dat ze haar kindje dan mee terug kan nemen als ze dat wil. Ondertussen krijgt  het  meisje alle zorg, aandacht en voeding die ze nodig heeft en krijgt zo de kans om aan te sterken.  En hoewel het een trieste gebeurtenis is, hebben we vertrouwen in deze vrouw en haar staff. Ze nodigt ons meteen uit om deze week nog terug te komen want ze wil ons zo graag alles laten zien en ons alles vertellen. We hopen dat de jonge moeder de komende tijd een beetje kan uitrusten want er is haar nogal wat overkomen.

We hebben daarna wat afleiding nodig en besluiten om in Mysore even naar het paleis van de Maharadja te gaan. Omdat het Dasara is, is het paleis deze week iedere avond een uur verlicht. Het ziet er allemaal prachtig en sprookjesachtig uit maar staat tegelijk in schril contrast met wat we vandaag meemaakten.  We sluiten de dag af met het voorbereiden van een drietal lessen die we deze week nog willen geven; morgenochtend voor de allerkleinsten een les over hygiëne en in de middag voor de meisjes vanaf een jaar of tien over menstruatie. Voor vrijdag maken we een les over zelfvertrouwen. Want hoewel we nog maar twee dagen hier zijn (zaterdag aan het begin van de middag vertrekken we richting Bangalore), hebben we nog genoeg te doen!

Blog 10: 18 oktober 2012

In de ochtend bij Odanadi aangekomen is het een drukte van belang! Er is namelijk een trouwerij gaande! Vorige week kwam een jong stel hulp zoeken bij Odanadi . In India zijn 90% van de huwelijken gearrangeerd door de ouders. Huwelijken uit liefde komen weinig voor. Dit jonge stel wil dolgraag trouwen uit liefde, maar  met name de familie van de jongen, laat dit niet toe. Uit wanhoop hebben zij de hulp ingeschakeld van het ‘family counseling centre’ van Odanadi.  Parashu en Stanly hebben de afgelopen week bemiddeld tussen de 2 families en het jonge stel. Uiteindelijk is besloten dat vandaag de trouwerij plaatsvindt bij Odanadi. Voor Indiase begrippen is de ceremonie simpel maar de bruid en bruidegom zien er prachtig uit. Helaas is de familie van de jongen niet aanwezig.

Over bruiloften gesproken, 2,5 jaar geleden trouwde hier een meisje, dat van baby af aan bij Odanadi heeft gewoond. Dit huwelijk was erg uitzonderlijk en kreeg de nodige aandacht van de pers; haar man is namelijk afkomstig uit de hoogste kaste. Dit huwelijk doorbreekt het hardnekkige kastensysteem  en laat zien wat Odanadi mogelijk maakt. Wat waren we verrast toen zij gisteren op bezoek kwam bij Odanadi, samen met haar man en haar baby.  De man haalt snoep voor alle kinderen en het weerzien tussen het stel en Parashu is intens. Voor ons een bijzonder gemoedelijk tafereel om te aanschouwen.  Ook horen we dat een ander getrouwd stel onlangs een baby heeft gekregen. De man en vrouw hebben beiden bij Odanadi gewoond en hebben nu een baby tje gekregen. Parashu is de eerste die ’s ochtends vroeg op de hoogte wordt gesteld en ’s avonds gaat hij met Rani en zijn moeder op bezoek.

In de middag is het tijd voor hygiëneles voor de kleintjes. Tot onze verrassing schuift ook een aantal oudere kinderen aan. We zitten in een grote kring en praten interactief over waarom het belangrijk is om jezelf goed schoon te houden, hoe je dat doet, wanneer je wel en geen zeep moet gebruiken, etc. De oudere meiden kunnen we goed gebruiken bij de vertaling van wat we vertellen en tevens de kleintjes te ondersteunen. We hebben voor iedereen een overzichtje gemaakt met daarop alle stappen in pictogrammen. Het liedje/dansje, head, shoulders, knees and toes, komt nog voorbij.  Om de aandacht van de kleintjes erbij te houden is onze insteek vooral om veel te doen en als voorbeeld te fungeren. Als we aankomen bij het onderwerp tanden poetsen nemen we hen dan ook mee naar buiten, naar de wasbakken. Iedereen krijgt een tandenborstel en een eigen tube tandpasta; vooral de kleinsten vinden het prachtig; ze poetsen er driftig op los; bij het kleinste jongetje staan de haren van zijn tandenborstel na twee minuten al wijd uiteen…… Vol trots laten ze hun tandjes zien. Ook het handen wassen daarna is pret. Ieder met een eigen zeepje boenen ze er lustig op los; tussen hun vingers, bovenop hun handen; niets wordt overgeslagen. Het is mooi om te zien hoe de oudere kinderen de kleintjes helpen. We sluiten af met het knippen en vijlen van hun nageltjes en voor wie wil een kleurtje nagellak.

Aan het einde van de dag is het tijd voor een les over menstruatie voor de meisjes vanaf een jaar of tien. De meeste meisjes die in onze ‘klas’ zitten, zijn echter al ouder. We hebben grote posters mee waarop delen van het menselijk lichaam in ware grootte staan afgebeeld. Die houden we voor ons eigen lichaam zodat ze precies kunnen zien waar wat zit. Het gesprek komt een beetje aarzelend op gang; het is niet een onderwerp waarover dagelijks en heel open gesproken wordt. Wel horen we dat ze er op school bij biologie ook wel over leren en dat is goed om te horen. Als we een tijdje met elkaar doorpraten, over de ‘monthly period’ komt het gesprek ook op ‘sexual intercourse’ en het belang van veiligheid daarbij. De meisjes zijn blij met het gesprek en in een sfeer van goed vertrouwen stellen ze ons steeds meer vragen. We vragen de oudere meisjes om deze kennis vooral over te dragen aan de jongeren en dat willen ze wel. Als we klaar zijn komt nog een enkel meisje naar ons toe met een persoonlijke vraag. Al met al een bijzonder ‘vruchtbare’ en educatieve middag.  Voor morgen staat nog een les over zelfvertrouwen op het programma. Na een goede en gezellige maaltijd bij Stanly en zijn vrouw Kumundini, kijken we terug op alweer een geslaagde dag.

Blog 11: 19 oktober 2012

Met enige verbazing starten we alweer aan ons laatste blog. Na voorbereidingen voor de terugreis, hebben we ’s middags een inspirerend gesprek met Stanly en Parashu over toekomstplannen en onze samenwerking. We sluiten de dag af met een training over zelfvertrouwen aan de meisjes en vrouwen. Ondanks de korte voorbereiding, bleek de cursus zijn vruchten af te werpen. De interactieve training zorgde voor plezier, maar ook voor serieuze open gesprekken. Sommige meisjes lijken wel een spons, elk dingetje waar ze iets van kunnen leren, nemen ze met volle aandacht in zich op. Zelfs de meest stille meisjes deelden op een gegeven moment iets met de groep. Heel bijzonder.

We begonnen ons reisverslag met ieder een eerste persoonlijke indruk en eigenlijk willen we op diezelfde manier onze reis ook afsluiten:

Yvonne:

Hallo allemaal!

Het waren 15 drukke dagen, waarin we hele leuke dingen beleefd  hebben, maar ook afschuwelijke momenten.

Twee jaar geleden kwam ik voor het eerst op Odanadi. Ik zag meiden en jongens die in hun korte leventje al de meest verschrikkelijke dingen meegemaakt hadden. Ondanks al die problemen zag ik meisjes en jongens die verder wilden met hun leven, naar school gaan, werken .. Zo ongelooflijk sterk.

Nu, na 2 jaar, zie ik op organisatorisch gebied nog meer positieve ontwikkelingen.  Ik  zie  dat de meisjes en jongens een hechtere groep zijn gaan vormen.  Ze hebben nog meer  “drive” gekregen om hun school af te maken, ondanks alles wat ze doorgemaakt hebben. Zoveel wilskracht!  Ik heb daar enorm veel bewondering voor.

Ten slotte wil ik iedereen bedanken die het “uitje” mogelijk hebben gemaakt. Ze hebben genoten!!

Jacqueline:

India…Odanadi… twee ogenschijnlijk eenvoudige woorden die voor mij de afgelopen twee weken een enorme diepe betekenis hebben gekregen. Zo intens heb ik deze dagen beleefd. Want wat hebben we veel gezien maar vooral ook veel gedaan.

Ik ben onder de indruk geraakt van de enorme gedrevenheid en de integriteit van Stanly en Parashu en heb genoten van de inspirerende gesprekken met hen. De kinderen van Odanadi hebben – ieder op hun eigen manier – een eigen plaatsje in mijn hart veroverd. Zoals de kleine vierjarige jongen Hemaneh, die tijdens het uitje in de bus drie uur lang op mijn schoot heeft geslapen en mij de dagen erna steevast een snelle kus kwam geven om vervolgens weer snel met zijn spel verder te gaan. Of de vrolijke Palawi en de zorgzame Rashmi. En dan is er natuurlijk de moeder met de kleine baby. Wat kan ik er nog over zeggen na alles wat we er al over geschreven hebben. Het is mijn diepste wens dat het goed gaat met hen beiden. Het bezoek aan het jongensverblijf was een prachtige ervaring en hun betrokkenheid was geweldig om te zien.

Buiten Odanadi ben ik erg getroffen door het verhaal en het leven van de ‘untouchables’ (de dalits) van de tribals community en het goede werk dat Rani er doet voor de kinderen.

Nooit eerder heb ik zulke prachtige landschappen gezien als hier in India, evenals de kleurrijke en tegelijk chaotische straatbeelden. Het was fijn om ’s avonds met de laptop op schoot alle ervaringen en indrukken van me af te schrijven; even mijn hoofd leeg te kunnen maken zodat er weer ruimte kon ontstaan voor de indrukken van de volgende dag.

Bang ben ik tegelijk ook, dat ik deze beelden, die voor  mijn gevoel in mijn geheugen gegrift staan, toch kwijt raak of dat ze op zijn minst vervagen. En ik zie op tegen het afscheid van de kinderen morgen. Maar ik ga terug, dat heb ik mezelf – en belangrijker nog – ook de kinderen beloofd.

Ik zal deze reis niet snel vergeten.

Mijn reisgenoten zijn twee fantastische vrouwen en hen wil ik bedanken voor hun meer dan prettige gezelschap. Dank ook aan jullie allemaal die met ons meeleefden en meelazen. Dat gevoel van betrokkenheid heeft mij erg goed gedaan. Namaste!

Natasja:

Het was goed om hier weer te zijn. Ik merk dat de band met de meisjes en jongens bij Odanadi, de directeuren en hun familie hecht is. De visie van de organisatie draag ik met heel mijn hart. Mooi ook om te zien dat het huidige personeel met trots, passie en positiviteit bij Odanadi werkt. Het inspireert me om de passie en strijdlust van Parashu en Stanly, iedere dag weer, te mogen aanschouwen tijdens hun belangrijke, hectische en soms gevaarlijke werk.

Vrijwilligers verwonderen zich vaak over de kracht en doorzettingsvermogen van de jongens en meisjes bij Odanadi en dat snap ik. Positieve ontwikkelingen kom ik iedere dag tegen meisjes of jongens, eerder zo timide of op zoek naar negatieve aandacht, zijn uitgegroeid tot lieve, zelfstandige, behulpzame jonge persoonlijkheden met ambitie. Zoals Stanly zegt; ‘met een klein beetje hulp en steun kan een kind vaak zelf al grote stappen maken’.

Odanadi is een veilige thuishaven voor iedereen, jong, oud, arm, rijk, met of zonder handicap. Iedereen is gelijk en is welkom.

In de tussentijd wordt er hard gestreden voor een betere toekomst in India, en met succes:

Odanadi’s resultaten sinds 1993:

4000 vrouwen en kinderen gered van mensenhandel en (seksuele) uitbuiting.

144 mensenhandelaren aangeklaagd waarvan 30 % is veroordeeld.

Ondersteuning van 914 slachtoffers van huiselijk geweld tussen 2005 en 2011.

Oprichting van preventiecomités in 80 kwetsbare gemeenschappen waarin aandacht is voor bescherming van vrouwen en kinderen en gelijke rechten.

Odanadi heeft een samenwerkingsverband met een aantal regionale scholen en universiteiten waarin zij educatieve projecten organiseren voor studenten. In samenwerking met de frisse, jongere generatie hoopt Odanadi de samenleving te beïnvloeden en een verandering te bewerkstelligen.

Odanadi werkt wekelijks samen met de pers om ongelijkheid, mensenhandel en uitbuiting en het beleid hierop aan de kaak te stellen.

Oprichting en deelname aan Network Anti-Trafficking- Karnataka (NAT-K), bestaande uit 26 hulporganisaties uit de staat Karnataka.

Samenwerking met partnerorganisaties Odanadi UK, Odanadi US en Odanadi NL.

In juni 2006 werd 9 kinderen van Odanadi de toelating geweigerd tot hoger onderwijs omdat zij hun afkomst, oftewel kaste, niet konden opgeven. Na een intensieve campagne voor het recht op onderwijs, werden zij toegelaten. Tevens werd het beleid op dit punt, voor het eerst in India, geschrapt; opgave van afkomst is niet langer van invloed bij de toelating van studenten tot hoger onderwijs. Daarnaast heeft de universiteit van Mysore, als eerste universiteit in India, besloten ieder jaar 3 plaatsen vrij te houden voor seksueel uitgebuite kinderen. Deze studenten krijgen ook 50% korting op alle schoolkosten.

Het is eigenlijk onbeschrijfelijk hoeveel goeds hier gebeurt en raad het dan ook iedereen aan om het eens met eigen ogen te bekijken. Iets betekenen voor een ander is hier geen cliché. Namens het team van Odanadi en alle jongens en meisjes bedank ik jullie vanuit de grond van mijn hart voor jullie steun. En zoals ze dat in het engels zo mooi zeggen: “I hope you will be with us in our future endeavours”.

Blog 12: 31 oktober 2012

Sinds enkele dagen zijn we terug in Nederland. Gemotiveerder dan ooit! Hieronder kun je nog enkele niet eerder vertoonde foto’s en filmpjes aanschouwen van onze tijd bij Odanadi. Mochten de filmpjes het nog niet genoeg zeggen, namens de kinderen heel erg bedankt voor het mogelijk maken van de uitjes en het gegeven materiaal.

Graag maken we via deze weg ook gebruik van het moment om u te informeren dat Odanadi niet stil zit om de beste zorg te bieden aan kinderen in nood. Odanadi is trotse deelnemer aan de “Free a girl Award campagne” van 24 oktober tot 24 december 2012. Free a girl is de internationale naam voor Stichting Stop Kindermisbruik, voornamelijk bekend vanwege het ambassadeurschap van o.a. Yolanthe Cabau van Kasbergen. In deze 2 maandelijkse campagne kan Odanadi een award winnen voor hun inzet om kinderprostitutie de wereld uit te helpen. De verschillende awards die worden uitgereikt zijn geldprijzen variërend van 10.000-25.000 euro, o.a. voor het beste project en het project met de meeste publieke steun, middels donaties. Kortom hoe meer donaties Odanadi de komende 2 maanden binnenhaalt via de actiepagina: http://www.justgiving.com/Odanadi , hoe meer kans op een Award!

Wil jij Odanadi helpen deze award te winnen? Kijk dan op http://www.justgiving.com/Odanadi en deel de actie via facebook, twitter of deel deze brief van Stanly en Parashu: http://us6.campaign-archive1.com/?u=b914f8490bc0c784b8cb9fc9a&id=04861932a6&e=6d21d0e784

Hartelijke groet,

Jacqueline, Yvonne, Natasja

Stichting Odanadi NL

Tweeten